Elke maand vraag ik mij af: Who the f*** was die vrouw?!

'Het is vast een schim van je verleden, van alles wat je meemaakte in je jonge jaren'.

Jaren lang werd ik van de kast naar de muur gestuurd, 12 jaar geleden heb ik zelfs 2 dagen op de PAAZ gezeten, een plek waarvan ik al heel snel wist dat ik er niet thuishoorde. 

Net als bij iedereen gebeurde er in mijn jeugd dingen die niet zo leuk waren op mijn 16e begon ik aan de pil.

Als ik nu terug krijg werd ik ook rond die periode met vlagen depressief. Maarja omdat ik zoveel mee maakte op deze jonge leeftijd en ook al op mijn 17e jaar alleen naar Nederland verhuisde en ook daar heel wat jaren veel onrust meemaakte, gooide we mijn klachten op mijn trauma's.

Ik heb het allemaal gezien en meegemaakt, het ene onderzoek na het andere, de stemmingswisselingen en de depressies zorgde er ook voor dat ik, nadat mijn huisarts mij uit wanhoop op mijn 22ste zomaar even PROZAC ( ene antidepressivum) voorschreef in een vlaag een overdosis nam van dit middel. Best heftig om dit zo openbaar te delen, want eenmaal helder in het ziekenhuis met een leeggepompte maag vroeg ik mij af wie die ''vrouw'' van de dag ervoor was die dat had gedaan, want ik, ik ben helemaal niet suïcidaal!

Ik ben toen direct gestopt met dit middel en sinds dien ook als de dood voor antidepressiva.

Eenmaal zwanger van Jailey begon de ellende, in de jaren hiervoor had ik altijd een Implanon (hormoonstaafje) en de spiraal. Ik werd onuitstaanbaar, hoe verder ik kwam in mijn zwangerschap hoe erger het werd, ik veranderde in een monster, ik was agressief, verdrietig en down. Ik heb met vlagen als een hysterisch monster staan gillen dat het gevoel moest stoppen. In mijn zwangerschap legde ik de link met mijn hormonen, dus daar heb ik last van en daar kan ik dus echt niet tegen. 

Op een slechte dag heb ik een foto van mijn overleden vader in mijn auto gezet en ben ik gaan rijden naar het huis van mijn overleden tante, toen ik weer helder werd schrok ik en ben ik terug naar huis gegaan, wie is toch die idiote vrouw, ik ken haar helemaal niet!

Het besluit staat vast, als Jailey geboren is willen wij geen kinderen meer, ik trek het niet lichamelijk en ik wil nooit meer hormonen in mijn lijf. 

Ik besloot geen anti conceptie meer te nemen dat is dus nu al 8 jaar zo. In deze jaren bleef ik mijn buien houden, die idiote vrouw, die zomaar huilt, die zomaar agressief word. Die vrouw die zomaar niet meer wil leven. 

Daar was mijn lieve man, die riep... 'och! Is het weer een week van te voren?!' ik kon hem wel aanvliegen als hij dat zei. Maar er ging een lampje bij mij branden. JEETJE! Ik ben mijn klachten en de dagen dat die idiote vrouw er was gaan bijhouden in een dagboek, een jaar lang. En warempel, die idiote vrouw is er precies tussen de 10 en 7 dagen voor mijn menstruatie, ze vertrekt ook weer zodra ik ongesteld ben, een verademing voor mij en voor mijn gezin.

Ik ben met dit verhaal naar de huisarts gegaan en ik heb afgelopen week te horen gekregen dat ik PMDD heb ( Die klachten worden aangeduid met premenstrueel syndroom of PMS. Daarvan bestaat een ernstige vorm: premenstrueel dysfore stoornis of PMDD (PreMenstrual Dysforic Disorder). Vrouwen met PMDD voelen zich hopeloos, depressief, angstig, extreem prikkelbaar en gespannen en slapen bijzonder slecht.)

Dus, dat is het! Ik ben hierover gaan lezen en ik bleef huilen, alles viel op zijn plek, alle puzzelstukjes waren nu compleet. Ik krijg weer kippenvel nu ik het aan jullie vertel, maar ik ben ook boos, geen arts die het ooit gezien heeft, geen arts die ooit verder keek of verder vroeg. Verdorie, na al die jaren miserie, al die jaren dat gevecht en je zo vreselijk rot voelen zijn het gewoon mijn hormonen die met mijn lijf fucken! Ik zeg het een beetje ordinair maar het is echt zo!

Ik kom er achter dat 1 op de 20 vrouwen PMDD heeft en dat sommige vrouwen net als ik soms 20 jaar op zoek zijn naar wat er mis is met hen, maar er zijn ook vrouwen waarbij de hulp te laat komt.

Inmiddels ben ik onder begeleiding van de arts begonnen aan een hormoon behandeling met de ZOELY pil. 

De eerste 2 dagen waren een ramp, die idiote vrouw was er weer, niet gek, want ik was al 8 jaar hormoon vrij en ik dien mijzelf nu een piek toe. Vandaag zit ik op dag 5 en ik voel mij als herboren, krijg ik dan eindelijk mijn leven terug? Ik ben dus helemaal niet die depressieve, gekke idioot ik ben een slachtoffer van mijn eigen hormonen. Dit gaan wij nu 4 maanden proberen, wanneer het niet voldoende helpt moet ik hormonen gaan bij plakken of smeren en de laatste optie is om mijn eierstokken plat te leggen of te laten verwijderen.

Er heerst een mega taboe op alles wat ik nu benoem, maar had ik eerder een blog als deze tegengekomen, had ik mij veel eerder kunnen laten behandelen. Ik hoop in deze dus vrouwen te helpen die ook deze zeer extreme klachten hebben, je bent niet alleen en je hoeft je niet te schamen.

xoxo

Mrs Glitz